Week 4 in India

Nieuwe ontwikkelingen deze week. Voor Fé en Jozien zit het avontuur in India er bijna op. Zij vertrekken aankomende donderdag. De nieuwe volunteer, met wie ik de aankomende periode ga samenwerken, komt op maandag aan uit Delhi, samen met Puja van VSO.

Voordat we maandag naar kantoor gaan, zijn Fé, Thomas, Jozien en ik bij de ouders van Sam uitgenodigd voor een uitgebreid Indiaas ontbijt. Daar eten we lekker pittige vis en tomaten chutney met chapati's om 8:30 u. ‘s ochtends. De moeder van Sam gaat mij leren tomatenchutney te maken, zodat ik straks indruk kan maken met dit recept in Nederland. Gelukkig zijn alle ingrediënten ook in Nederland verkrijgbaar, wat niet altijd het geval is.

Op kantoor zijn Marchien en Puja ook aangekomen. Puja blijft de aankomende 3 dagen bij ons om het project te evalueren. In de middag sluiten Puja en Marchien aan bij onze field visits maar eerst gaat Marchien zich laten registreren op het politiebureau. Vorige week kwamen er twee politiemannen langs op kantoor om te controleren of ik wel aanwezig was. Gelukkig was ik op kantoor en hebben ze mij na een ondervraging in Hindi weer laten gaan.

Dinsdag gaan we met een groot deel van het team naar Jamshedpur om daar een trainingscentrum te bezoeken met het hele team. Na  ruim 2,5 uur rijden vanaf Ranchi komen we aan bij het trainingscentrum van de MSME tool room. Hier kunnen jongeren een technisch beroep leren, met financiële steun van de overheid. De opleiding wordt nu ook toegankelijke gemaakt voor jongeren met een beperking. De meneer van de overheid die ons een introductie geeft over het programma hoort zichzelf erg graag praten en is erg lang van stof maar wij zijn bereidwillig om hem dit podium te geven omdat hij veel voor onze jongeren kan betekenen. Na de rondleiding en wat selfies met de studenten, rijden we weer terug naar huis. Onderweg stoppen we bij een chique hotel en bestel ik een soja burger met friet. Dit doet mij een klein beetje denken aan een burger met friet uit de westerse wereld waarvan het water mij in de mond loopt. Terug in Ranchi, gaan Marchien, Puja en ik nog even langs Jharcraft, een non profit organisatie waar handwerk uit de regio wordt verkocht. Helaas kan ik niet slagen omdat er maar een beperkt aantal kurtas in mijn maat beschikbaar is. Schoenen in maat 41 zijn al helemaal nergens te vinden. Nu het kouder begint te worden, zal ik dikke sokken in mijn sandalen moeten gaan proppen of herenschoenen moeten aanschaffen, charming! ;-)

Woensdag kantoordag. De CF’s krijgen van Puja nog eens uitgebreide uitleg over de te voeren administratie. Het is een uitdaging om alle data van alle facilitators te verzamelen. Er zijn CF’s die het heel goed begrijpen maar ook die niet willen begrijpen of hulp nodig hebben bij het begrijpen. De CF’s heb ik vervolgens vertelt over de opleidingsmogelijkheden en beschikbare banen in Jamshedpur met het verzoek minimaal 3 kandidaten per block uit te nodigen voor de employers meet op 14 december. Einde van de dag hebben Marchien en ik geen zin om op kantoor te eten, waar je voor ongeveer 30 RP een maaltijd kunt eten (40 eurocent). We besluiten om met Vivek bij Baba te gaan eten, een restaurantje vlakbij kantoor. Kosten voor 3 personen, 500 RP (6 euro).

Donderdag gaan we op field visits. Marchien sluit de hele dag aan om te ervaren hoe deze gesprekken verlopen, zodat ze de volgende keer zelf op pad kan. Ons eerste bezoek is op het treinstation van Khalari. In Khalari zijn kolenmijnen en op het station vind je wagons vol met kolen die voor transport gereed staan. Op het perron verkoopt een entrepreneur snacks en tabak aan treinreizigers. De man heeft zijn waar uitgestald op de vloer van het perron want een winkel heeft hij niet ter beschikking. Zijn ouders zijn zijn verzorgers en zitten de hele dag bij hem om hem te ondersteunen vanwege zijn mentale beperking. Hij zou graag ook flesjes water en andere artikelen willen verkopen maar heeft het geld niet. Mogelijk kan NBJK iets voor hem betekenen. De rest van de dag bezoeken we ondernemers die hun restaurant willen uitbreiden of moderniseren. Omdat we vandaag grote afstanden afleggen, komen we na zonsondergang pas aan onze laatste bezoeken toe. Ons ‘een na laatste bezoek is bij een Chow mein kraam (Chinese noedels). Komt dat even goed uit want aan lunch zijn we vandaag niet toegekomen. Ik hoop dat ik inmiddels een beetje resistent ben geworden tegen Indiase bacteriën, In het donker voer ik samen met Pawan het gesprek en werken we gretig een bordje noedels weg. We betalen p 20 RP en gaan naar onze laatste stop voor vandaag. Bij de laatste stop aangekomen, een startende restauranteigenaar, worden we in het huis van de ondernemen omringt door dorpelingen. In de ruimte ligt ook een berg maïskolven die de familie verbouwd. Op het moment dat ik mij voorstel en een vraag stel aan de ondernemer, begint ‘een van de omstanders zich te bemoeien met het gesprek. Hij vraagt op een agressieve toon wie ik ben en wat ik kom doen, hij is duidelijk onder invloed. Daar zit je dan in het donker in een huisjes met allemaal dorpelingen om je heen. Dan maar hopen dat alles goed komt. dat kwam het gelukkig. De jongeman werd teruggefloten door zijn moeder, pffffff. We besluiten dat we na zonsondergang geen bezoeken meer doen omdat het te link is in de buitengebieden. 21:00 u. zijn we gelukkig veilig thuis met een uitnodiging voor de bruiloft van CF Visal, die 15 december in het huwelijksbootje stapt. Ik kijk er nu al naar uit!

Vrijdag ga ik op field visits met Pawan, Rakesh en de CF van block Itki. Het wordt weer een lange dag vandaag want de afstanden tussen de te bezoeken ondernemers zijn groot. Vandaag spreken we onderweg o.a. een waterpomp reparateur, een restauranteigenaar en een duck farm. Van het laatste bezoek heb ik een filmpje toegevoegd. De CF van block Itki is vandaag helemaal los gegaan met de GoPro die ik heb meegenomen maar erg bruikbaar is het materiaal niet, lol. Onderweg maken we een stop bij een droogstaande waterval waar beneden nog wel water zichtbaar is. Mooie plek waar helaas heel veel zwerf puppies lopen die er niet goed uitzien. Mijn hart breekt bij het zien van de beestjes. Ik vraag aan de mannen of er in Ranchi een dierenopvang bestaat maar dat is er niet zeggen ze. Het zwerfhonden probleem is te groot. Vandaag lijken we het werk af te krijgen voor zonsondergang, totdat de CF van Itki mij nog wil voorstellen aan de familie waar hij ‘s avonds bijles geeft aan de zoon en de dochter van het gezin. Na een stop voor thee, chips en een foto met de familie is het dan echt weekend!

Zaterdag besluiten Marchien en ik te gaan winkelen. Even dingen doen in Ranchi is er niet bij. Voordat je met de Ola taxi bij Big Bazaar bent, moet je eerst door een altijd durende traffic jam heen. Dan blijkt dat ik ook nog de verkeerde bazaar heb aangegeven die stukken kleiner is dan die wij in gedachten hadden. Hier in India zeggen ze dan “no issue”, dan pak je gewoon een taxi naar de grote bazaar. Hier leer je je frustraties wel loslaten en dat werkt bevrijdend! Marchien en ik slagen voor nieuwe kurtas en leuke sjaals en hebben een sari winkel bezocht met prachtige stoffen. We zijn nog in dubio of we een Sari willen voor de bruiloft van Visal. Eerst maar even informeren wat de dresscode is voor de avondgasten.

Zaterdagavond gaan we met onze collega Anjali en een goede vriend van haar naar Hoppi pola, een bar boven in de Nucleus Mall waar we een hapje en drankje gaan doen. De muziek staat gevaarlijk hard waardoor we elkaar niet kunnen verstaan. Het enige wat we kunnen is onze lichaamstaal gebruiken en de dansvloer op. We hebben een avondklok van 23:00 u. bij onze hospita Madhu dus we zijn vroeg begonnen, zo rond 19:00 u. Eigenlijk wel lekker om zo vroeg te gaan stappen, zijn we morgen ook minder brak.

Zondag doen Marchien en ik het rustig aan. Marchien wil graag een oplegmatras op haar bed. Snap ik wel want de bedden zijn hier als harde planken. Ik ben inmiddels gewend aan mijn plank. Daarna introduceer ik Marchien bij onze schoonheidsspecialiste. Al eerder heb ik een facial bij haar gedaan voor een spotprijs, al was de stoel wat minder comfortabel voor een grote vrouw als ik. Marchien laat haar wenkbrauwen doen voor 20 RP wat neerkomt op 0,25 eurocent. Hier gaan we vaker komen!

Op de vooravond van “International day for persons with disabilities 2018" zijn we eregast in de Mayfair banquet hall. Daarvoor hebben we twee uur moeten wachten op onze chauffeur. Bij aankomst in de zaal worden we naar de eerste rij geleid om daar plaats te nemen op wit leren bankjes. Ik voel mij wat opgelaten maar het went snel om als VIP behandeld te worden. Na een aantal speeches van belangrijke mensen uit Ranchi, worden er awards uitgereikt aan mensen die een speciale prestatie hebben geleverd en zich niet hebben laten belemmeren door hun beperking. Daarna zingt een bekende zanger uit Ranchi, die visueel beperkt is, een lied voor het publiek. En dan is het tijd voor het diner met het team en de relaties van Vivek. Na het ijsje en wat foto’s maken gaan we richting huis. Het was weer een drukke week.

‘