Week 6 in India

Maandag staan er een bezoek gepland voor Block Kanke maar eerst hebben we een call met Puja van VSO om de tot nu toe behaalde resultaten en de aankomende activiteiten door te nemen. De belangrijkste is de employers meet in Jamshedpur aankomende zaterdag, waar Marchien en ik een presentatie geven over role models die we zijn tegengekomen in de praktijk. Ruim 30 kandidaten nemen de moeite om naar de bijeenkomst te komen, terwijl het toch ruim 2,5 uur reizen is. Ik ben heel benieuwd naar dit event, waar ook vertegenwoordigers zijn van grote aantallen werkgevers. Een collega van Randstad India is ook uitgenodigd.

Voordat we het veld in gaan, breng ik een cadeautje voor mijn moeder naar Sagar. Hij gaat het pakje voor mij posten. Ben heel benieuwd of dit gaat lukken en tegen een redelijk tarief. Sagar laat een paar uur later weten dat de kosten RP 1500 (€19,50) bedragen voor express binnen 10 dagen en regulier voor RP 1020 (zo’n €13), met een verzendingsduur van maximaal 25 dagen. In het laatste geval zou het pakje zo rond haar verjaardag op 7 januari aankomen, dus kies ik voor de tweede optie. Weer een uur later krijg ik een foto van het pakje waarop de postcode niet goed vermeld staat. Na wat heen en weer appen wordt het op het pakje aangepast. Dan blijkt dat Vivek zich inmiddels ook bezighoudt met het pakje en Sagar nog een andere pakketdienst laat uitzoeken. De volgende dag kom ik Sagar tegen en bedank ik hem voor het regelen. Dan blijkt dat het pakje nog onder het zadel van zijn scooter zit, omdat de rij te lang was bij het postkantoor. Na dit ontmoedigingsbeleid heb ik besloten geen pakjes meer te versturen. Nu maar hopen dat het pakje voor mams, dat een dag later wel op de post is gegaan, gaat aankomen rond haar verjaardag.

‘S middags vertrekken Rasmi, Vivek, Marchien en ik naar Kanke block. Daar spreken we de CF die ons meeneemt naar een entrepreneur die ik vorige week al heb gesproken. Door een miscommunicatie komen we er achter dat deze persoon al bezocht is. We maken van de nood en deugd en stoppen even bij het uitkijkpunt over de Patratu dam. Na een ijsje en wat plaatjes schieten rijden we naar de dam zelf waar we enthousiast worden van de drijvende roeibootjes versiert met rode en gele ballonnen. Vivek besluit ons te trakteren op een boottochtje bij zonsondergang. Dat is nog eens cadeautje op de maandagmiddag. Bij het uitstappen worden we aangeklampt door een groep mensen die ons in een korte meditatie sessie willen meenemen. We bedanken vriendelijk en zien onderweg naar de auto wel andere deelnemers die met hun hand gevouwen op hun hoofd aan het chanten zijn.

Dinsdag en woensdag zijn weer lange dagen, waarop ik rond 20:00 u.terug kom uit het veld en direct aansluit bij diner op kantoor. Sanjay kookt prima, is supergoedkoop en Priti, zijn dochter komt ons nog wel eens vermaken met een spelletje ‘truth or dare’. De hoogtepunten van deze dagen waren voor mij het meemaken van de rijstoogst en tussen de buffels in het veld staan en het bezoek aan een blacksmith. Ik vind dat een ‘stoere mannenberoep’ en was onder de indruk van de man en zijn werk.

Woensdag heb ik ook een blindenschool bezocht om te bekijken of zij in aanmerking komen voor de small grant van Randstad. Randstad stelt voor een goedgekeurd plan €250 beschikbaar voor een goed doel. Jacques van den Broek, verdubbelt het bedrag bij goedkeuring, dat is heel mooi! De voorwaarde is dat er minimaal 20 mensen profijt van hebben van het project en dat het duurzaam is. Tijdens de rondleiding vertellen de zusters dat blinde kinderen van klas 1 tot en met 5 jaar gratis en speciaal onderwijs krijgen om vanaf klas 6 te integreren in regulier onderwijs. Deze kinderen verblijven het  gehele schooljaar in een hostel omdat heen en weer reizen vanaf huis (nog) een te grote uitdaging is. In het hostel kunnen ze warm water om te kunnen douchen goed gebruiken, met name gedurende de winterperiode. Kortom, er zijn twee geisers nodig en mogelijk ook filters voor drinkwater. Het zou heel mooi zijn wanneer ik dit met budget van Randstad kan realiseren en ga het voorstel indienen.

Donderdag en vrijdag werken we op kantoor o.a. aan de voorbereidingen voor de employers meet en heb ik wat frustratie over het internet dat al twee dagen zo slecht is dat een foto uploaden niet mogelijk is, terwijl we verzoeken hebben om foto’s en videomateriaal aan te leveren. Wat in ieder geval geregeld is, is dat we nu op eigen kosten 5GB op onze hotspot hebben weten te zetten met behulp van onze collega Anjali. Al weken proberen we dit voor elkaar te krijgen bij NBJK maar daar krijgen we het niet voor elkaar. Aanvankelijk zouden we vrijdagavond nog mee op zoek gaan naar een huwelijkscadeau maar onze collegae hebben al een mooi servies gekocht waaraan we kunnen meebetalen. Vrijdagavond zijn we dus lekker vrij, voorafgaande aan de lange zaterdag.

Zaterdag zouden we om 7:30 u. vertrekken naar Jamshedpur voor de employers meet, uiteindelijk zit iedereen pas om 8:30 u. in de auto en wordt er onderweg gewoon nog tijd gemaakt voor thee en een omelet. Vivek stuurt in de auto een mail dat de meeting een uur later begint, no panic.

30 werkzoekenden zijn naar de bijeenkomst gekomen met de CF’s. Ik ben onder de indruk van de sprekers op de employers meet, Enable India heeft een goed verhaal en twee succesvolle, visueel beperkte zakenmensen, doen een inspirerende empowerment speech. Dan zijn Vivek, Marchien en ik aan de beurt. Last minute stel ik mijn verhaal bij om beter aan te sluiten bij mijn voorgangers. In India moet je ook wel improviseren want alles kan binnen een vingerknip compleet veranderen. Marchien en ik zijn tevreden met het resultaat. Na de lunch en netwerkgesprekken met belangenorganisaties en werkgevers, worden de werkzoekenden in de gelegenheid gesteld om vragen aan werkgevers te stellen. Ik zit inmiddels op een stoel op het podium en zie een gemotiveerde club mensen voor mij waarvoor ik hoop dat ze allemaal een mooie toekomst tegemoet gaan bij een werkgever of na het behalen van een diploma. Allemaal mogen ze voorgesteld worden aan NBTR, geslaagde dag. Nu nog een ritje van 2,5 uur naar Ranchi en naar de bruiloft van Vishal.

Om 21:00 u.stappen we in de Ola taxi naar hotel Blue Shivalik, waar het feest gaat plaatsvinden. Geen idee wat te verwachten. Wanneer we uit de taxi stappen komt Satish Chandra, de State Disability Commisioner ons tegemoet lopen met zijn vrouw en zijn gevolg. Hij herkent ons nog van volunteersday en maakt kort een praatje. De schoonmoeder van Vishal, werkt voor hem, wat verklaart wat hij op de bruiloft komt doen.

We worden doorverwezen naar de eerste etage waar een horde mensen in de rij staat voor het buffet. In een ander gedeelte van de ruimte staan stoelen opgesteld voor een podium waar een soort loveseat staat. Dan zien we een mooie vrouw waarvan we vermoeden dat het de bruid is. Vishal, de bruidegom is nergens te bekennen om het aan te vragen. We lopen naar de vrouw, worden met haar op de foto gezet en ze biedt ons aan om vooral lekker te gaan eten. Na een bord lekker eten, komt Shaily om ons op te halen. We gaan naar buiten om Vishal te begroeten. Die zit een blok verderop in een met bloemen versierde auto met een pak aan bezaaid met gouden pailletten en een bijpassende hoed op, die mij een beetje doet denken aan die van prins carnaval. Achter de auto loopt een soort brassband uitbundig muziek te maken. Vishal begroet ons en we schudden hem de hand. Shaily verteld mij dat Vishal eerst een processieronde gaat doen van een uurtje voordat hij naar zijn bruid gaat. Dan zou hij rond 23:00 u. moeten aankomen, wanneer de huwelijksplechtigheid gaat plaatsvinden. Het is voor ons niet veilig om na 23:00 nog te reizen en het is nog maar de vraag of er dan nog een Ola taxi beschikbaar is. Wij besluiten om nog even naar de bruid binnen te gaan. De mooie dame blijkt echter niet de bruid te zijn maar familie van de bruid. Ze verwijst ons door naar een verdieping hoger, waar de bruid in een kamer zit te wachten op haar groom. Gaaf om te zien, een jongedame in een prachtige rood met gouden jurk en bezaaid met gouden sieraden. Na een korte kennismaking, een foto en een ijsje besluiten we dat het beter is om naar huis te gaan. 18 december is er nog een receptie waar we ons cadeau gaan overhandigen.

Zondag, op mijn verjaardag, begint de dag met een koude douche. De laatste tijd hebben we regelmatig stroomuitval. Warm water voor thee, koffie of een wasje moeten we dan eerst koken op het gas. We wassen hier onze kleding ook met de hand. Wanneer ik beneden kom, ontvang ik een dikke knuffel van Madhu, die mij feliciteert. Vandaag doe ik het lekker rustig aan en geniet ik van het zonnetje op het balkon. Rond 14:30 u. gaan Marchien toch maar even lunchen en langs de supermarkt. Onderweg komen we langs de schoonheidsspecialiste waar we voor 20 RP onze wenkbrauwen laten shapen. De stoelen daar zijn te klein voor grote Hollandse vrouwen. Zij trekt eerst de stoel helemaal uit en vervolgens vouw ik mijzelf op om te gaan zitten. Marchien presteert het om naar voren te leunen naar de spiegel en bijna voorover te vallen. Toch zijn we ronduit tevreden over deze salon.

Voor vanavond heb ik BBQ Nation geboekt om uit eten te gaan met Sam en Marchien. Om 18:30 u. staat de reservering maar Marchien komt met het idee om wat eerder bij de moeder van Sam een kop koffie te gaan drinken. Ik ruik onraad en vraag haar wat ze aan het bekokstoven is. Dat was ze inderdaad want bij Sam stond er een verjaardagstaart klaar en natuurlijk nog ander eten. Daarna naar een restaurant gaan is eigenlijk zonde en het was ook nog een all you can eat restaurant waar we weer eens vlees gingen eten. Maar de taart was enig en het bordje met hartelijk gefeliciteerd in Hindi ook! Wat een fijne verrassing van Marchien, Sam en haar familie. De taart moest in oostelijke richting worden aangesneden, om gereinigd te worden van alle zonden en taart eet je niet van een bordje maar stoppen de gasten bij elkaar in de mond. En nu nog naar het restaurant….

Bij BBQ Nation zaten we na de starters al bomvol. Van het buffet heb ik alleen nog wat slablaadjes gegeten, zodat ik nog wat ruimte had voor een klein ijsje. Totdat er een weer een taart aan onze tafel gebracht werd met een club personeel die gingen zingen op de muziek van de vogeltjesdans. Superleuk maar qua eten niet te doen. Leuk ook zo’n fopkaars op de taart, die weer aangaat wanneer ik hem uitblaas, pffff. Deze avond is toch ook weer onvergetelijk...