Week 10 in Ranchi India

17 januari 2019 - Ranchi, India

Maandag was weer even wennen aan het werkritme na de vakantie. Gisteren liepen we nog in de Ranchi Zoo om beestjes te kijken en te worden bekeken. Waar we ook komen, we worden nog steeds gezien als loslopend wild. Het levert soms leuke ontmoetingen en een praatje op en soms een lichte overprikkeling na alle selfies met locals.

Mams is vandaag 70 jaar geworden. Altijd wanneer ik met haar Skype bij NBJK komt er wel een collega langs om te zwaaien, eten in beeld te houden, haar Hindi te leren of om indruk op haar te maken, zo ook vandaag. Dit keer zat ik buiten op de binnenplaats met mijn Ipad. Deze keer was het collega Ankit die met zijn motor extra gas kwam geven in beeld en collega Shaily die haar felicitaties kwam overbrengen.

Na een rustige maandag zijn alle cf’s er dinsdag weer en kan ik aan de slag met de data van de entrepreneurs. Het is soms een hele tour de data correct in het systeem te krijgen want ik versta maar “tola” (een beetje) Hindi en de mannen verstaan niet altijd Engels. Wanneer ik van een cf een banknummer ontvang van 4 cijfers, vraag ik hem of dat wel klopt. Hij schudt ja met zijn hoofd. Een paar dagen later krijg ik het bericht dat het betreffende banknummer niet klopt. Dat dacht ik al wel, dus ik stuur de cf waarom het gaat een appje met de vraag mij vandaag (in hindi: aaj) het juiste nummer te appen. Er gebeurt vervolgens niets. Dan blijkt dat hij wel telefonisch contact heeft gehad met de projectmanagers over het aanleveren van het banknummer. Ik merk dat mijn geduld na 3 dagen begint op te raken en ik hem opnieuw een bericht wil gaan sturen. Voordat ik dat doe vraag ik  wat volgens haar de reden is dat hij niet reageert. Zij geeft aan dat hij niet goed thuis is in appen en mailen en het waarschijnlijk ook het bericht niet heeft begrepen. Verder doet hij zijn werk wel erg goed vertelt ze. Soms is het lastig om geen aannames te doen in deze. Dat het efficiënter kan is wel duidelijk.

Dinsdagochtend komt onze privé yogaleraar weer. Voor onze vakantie heeft Marchien hem via Vivek geregeld en komt hij twee keer per week langs voor een klasje met ons twee. De traditionele Indiase yoga is een andere ervaring dan de hatha flow die ik doe in Nederland. Hier gaat het niet om de hipste legging. De leraar heeft voldoende aan een stukje stof of een rieten matje om op te zitten. Hij vraagt ons of wij al een mantra hebben gevonden om te chanten. Ik vertel hem dat we net terug zijn van onze vakantie en wij alleen “brrrrrrrrr” hebben kunnen uitbrengen vanwege de kou. Gelukkig kan hij de grap waarderen maar daar ga ik de volgende keer niet meer mee wegkomen. Gelukkig volstaat 27 keer “Om” ook, komen we achter. Ik probeer de oefeningen zo goed mogelijk te doen maar ik word geconfronteerd met mijn stijve hark zijn. De palmtree enzo gaan best lekker maar met mijn handen achter mijn rug klappen op schouderhoogte lukt gewoonweg niet. Misschien lukt het ooit nog na heel veel oefenen.

Woensdag ligt het internet er op kantoor uit. Omdat dit regelmatig gebeurd is het tot op heden niet gelukt om foto en videomateriaal te uploaden. Soms lukt het om dat te accepteren maar vandaag niet. Marchien en ik besluiten om een plek in Ranchi te gaan zoeken met goede Wifi. Dat blijkt een uitdaging. Bij Caffe Coffee waar we naartoe zijn doorverwezen lukt het niet om op de Wifi te komen, noch bij Chai Bubble, waar ze het wachtwoord niet met ons willen delen. Op dat moment maakt de frustratie van Marchien ruimte voor creativiteit en koppelt ze haar telefoon met een kabeltje aan haar laptop. De transfer hoeft natuurlijk helemaal niet via Wifi! Dat maakt dat de klus op tijd afkomt en we kunnen gaan dineren bij Jungli. Marchien en ik nemen de dag door en komen tot de conclusie dat we vandaag ik elke door ons geplande activiteit belemmerd zijn. Hier in India leer ik mijn dagplanning los te laten want die leidt alleen maar tot frustratie.

Voorbeelden van belemmeringen hier in Ranchi: koude douches; stroomuitval; geen internet, afspraken die niet doorgaan zonder tegenbericht; taxichauffeurs die bestelde ritten cancelen; tuktuk chauffeurs die toch meer geld willen hebben na de afgesproken prijs; poststukken die niet aankomen; opdrachten die anders worden uitgevoerd dan gevraagd; minimaal 40 minuten moeten reizen om 5 km af te leggen; mensen die overal ongegeneerd voordringen; chaos in het verkeer; een curfew om 23:00 u. opgelegd door onze huisbazin; continu benaderd worden voor selfies; altijd bekeken worden; lang wachten op mensen die daarna ineens haast hebben; kleding die beschadigd terugkomt uit de wasserette (de wasserette is de rivier met stenen waarop de knopen van jouw bloesje worden gecrasht); afrekenen winkels duurt oneindig lang, bedden als planken etc. Begrijp me niet verkeerd, deze ervaring had ik voor geen goud willen missen en gelukkig kunnen we er onder het genot van een lekker hapje hartelijk om lachen.

Donderdag is een normale kantoordag waarop ik niet top fit ben. Door de veranderingen in temperatuur heb ik een verkoudheid opgelopen. Een collega raadt medicatie aan maar ik heb de voorkeur voor een natuurlijk pepmiddel. De natuurlijke optie is warme melk met kurkuma (haldi) en gember. ‘s Avonds bij het diner maakt Sanjay het voor ons klaar en kletsen we met Pritty de dochter van Sanjay die haar ons haar parkiet laat zien die groene pepers gevoerd krijgt.

Vrijdag komen we onderweg naar werk langs de visverkopers waar ik vorige week mijn bodywarmer aan heb gegeven. De mannen zitten elke dag op dezelfde plek van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat op de grond om een paar vissen aan passanten te kunnen verkopen. Nooit zijn ze chagrijnig, elke dag een glimlach en een groet. Respect voor deze mannen. Bij de “kraam” komen we de vader tegen van Sam tegen die ons uitnodigt om vanavond vis bij de familie te komen eten. Natuurlijk zeg ik ja, Sam en haar familie zijn schatten.

In de middag gaan we naar Reliance om twee geisers te kopen voor het small grant project. Randstad heeft de aanvraag goedgekeurd en €250 overgemaakt op mijn rekening om het materiaal te gaan kopen. Jacques van den Broek heeft het bedrag uit eigen zak verdubbeld, wat ik een topactie vind. De geisers zijn bedoeld voor de hostel waar de leerlingen van een blindenschool het hele schooljaar verblijven, omdat naar school reizen vanuit huis een te grote uitdaging voor ze is vanwege hun beperking. Binnenkort kunnen de 56 kinderen warm douchen voordat ze naar school gaan. Ik heb bewust gekozen om de geisers bij Reliance te kopen omdat via deze keten al eerder mensen via NBJK heeft aangenomen met een beperking.

‘s avonds gaan we vis eten bij Sam. Haar vader is een haardvuurtje aan het stoken en de kolen op de bbq worden heet gestookt. Het uiteindelijke diner start om 22:30 u. terwijl we met een curfew zitten van 23:00 u. Dat wordt dooreten, wat lastig is met een visje vol graten. 22:58 u. komen we thuis aan en doet Madhu de deur voor ons open, right on time!

Zaterdag doen we rustig aan en maken we een wandeling richting Kokar chowk, een wijk waar ik eerder koekjes van kikkererwtenmeel met chutney heb gegeten. Die wil ik nog wel eens eten. Het blijft natuurlijk niet bij 1 koekje, ook de sweets in de winkel zijn te lekker om te laten staan. Daarna struinen we wat supermarkten af omdat we het allebei leuk vinden om te zien wat er hier allemaal verkocht wordt. Uiteraard gaat er weer een ayurvedisch gel mee naar huis voor op het gezicht. Alsof ik nog niet genoeg had.

Zaterdagavond gaan we met Sam litti eten bij de beroemde Bhola Litti stall in Ranchi. Op youtube is deze video terug te vinden over het geheim van deze streetfood ondernemer: https://www.youtube.com/watch?v=nBE-YvMwOjA  

Zondag maken we een wandeling naar het stadion waar het zusje van Sam weleens gaat sporten. We zijn nieuwsgierig geworden en lopen er in ongeveer 30 minuten naartoe. Onderweg komen we langs een rivier waar mensen zichzelf en hun kleding in wassen. Weer een eindje verderop is een groep buffels aan het grazen. Dat allemaal vlak om de hoek van onze wijk. Bij het stadion aangekomen, kopen we lunch, een kokosnoot en een omelet. Het stadion blijkt een complex te zijn wat lijkt op een olympisch dorp. Niet voor te stellen hoe in een stad als Ranchi zo’n enorm luxe complex verrijst tussen de armoede. De bewaker houdt ons tegen en spreekt alleen Hindi maar het is duidelijk dat we niet door mogen. Ik vertel hem met handen en voeten dat ik een vriend ga bellen die Hindi spreekt om met hem te praten. Dan ontdooit hij en vraagt hij mij mijn gegevens in het bezoekersboek te schrijven om ons vervolgens te begeleiden naar de supervisor. De supervisor spreekt Engels en geeft ons permissie rond te kijken. Marchien wil hier misschien nog gaan sporten maar dan zal ze vervoer moeten regelen en een toegangspas. Het is allemaal mogelijk maar dat moet dan via de official van een andere locatie en dan bij de afdeling Hockey en niemand weet hoe lang het allemaal gaat duren. Mogelijk is dan haar placement al voorbij…..

Foto’s